9 dingen die je niet wist over.. kaas

We weten het niet.

Hoe ons voedsel wordt gemaakt.

Neem kaas.

Iets met een koe, melk, stremsel.

Ik volgde een rondleiding op een kaasboerderij. Een eye-opener:

1. Om melk te blijven geven moet een koe ieder jaar zwanger worden.  Kalfjes zijn dus vaak een ‘bijproduct’. Een deel van de vrouwelijke kalfjes groeit op tot melkkoe, maar de meesten eindigen als  stukje kalfsvlees.
2. Kalfjes worden een dag na hun geboorte van hun moeder gescheiden. Ze brengen de eerste weken alleen door in een kleine ruimte.
3. Melk wordt eerst vier uur verhit.  Stremsel wordt toegevoegd zodat de boel samenklontert. Die samengeklonterde massa heet wrongel.
4. De wrongel komt in een ronde bak waar al het vocht eruit geperst wordt. Zo ontstaat de bekende ronde kaasvorm.
5. Deze ‘rauwe kaas’ gaat vervolgens in een zoutbad. Goed voor smaak en stevigheid.
6. Na het pekelbad volgt een schoonheidsslaap.  Van zes weken voor jonge kaas, tot een jaar voor oude kaas. Brokkelkaas houdt een winterslaap van minstens anderhalf jaar.
7. Tijdens hun slaap krijgen de kazen een plastic maskertje.  Verliezen ze minder vocht.
8. (Melk)veehouders moeten meer grond hebben dan alleen de wei voor de dieren.  Op die extra grond kunnen ze de mest kwijt. Ook verbouwen ze er maïs of tarwe dat dient als veevoer.
9. In de zomer wordt het weiland zo’n drie à vier keer gemaaid. Dit gras heet ‘kuilgras’. Het ligt gek genoeg op een hoop, overdekt met plastic. In de winter wordt het aan de koeien in de stal gevoerd.

Wist ik dit dan allemaal niet?

Zoals met zoveel dingen, het zit wel ergens in een laadje, maar je moet er een keer bij stil staan.

Dag in dag uit rijd ik door het landschap dat me zo vertrouwd is.  Maïs, tarwe, gras, koeien.

Hoe romantisch.

Not.

Keiharde business.

Al die gewassen, niet voor menselijke consumptie.  Klaar om verhakseld te worden tot veevoer.

Waarom had ik niet eens onderzocht waarom ik nooit kalfjes buiten zag? Lekker bij hun mama in de wei.

Omdat ik drie tellen na het weiland alweer denk aan wat ik niet moet vergeten bij de supermarkt, dat ik straks thuis de Belastingdienst nog moet bellen, dan ik die en die een kaartje moet sturen.

Ondertussen wordt er om me heen gezaaid, geoogst, gemaaid, geploegd, gevoerd en gemolken.

In tegenstelling tot de plofkip, zó erg is het nou ook weer niet, draaide m’n moedermaag zich om bij het zien van een jong kalfje, helemaal alleen.

Tearjerker. Kalfje alleen.

Dat moeder en kalf gescheiden worden voor een efficientere melkproductie.

Ik krijg er weer buikpijn van.

Wel was ik, wéér, aangenaam verrast door de openheid van de veehouders zelf.

Eerst de moderne pluimveehoudster, die zo’n gloedvol betoog hield over haar kippen. Dit keer het echtpaar Van den Heuvel, terecht trots op hun mooie bedrijf.

Ik vond het shocking dat ik zo weinig wist over die viervoeters waar ik iedere dag langs rijd, over het landschap dat ik kan dromen, en dat zo beeldbepalend is voor de regio.

En kaas, tja, ik kijk er toch een beetje anders tegenaanval nu.